Umiłowani w Chrystusie Panu Bracia i Siostry, Drodzy Diecezjanie!

W ubiegłą środę, zwaną Popielcową, rozpoczęliśmy w Kościele okres liturgiczny Wielkiego Postu. Jest to szczególny czas łaski, uprzywilejowany czas stawiania sobie istotnych pytań: o Boga, o nas samych, o sens ludzkiego życia. W Wielkim Poście przygotowujemy się duchowo do obchodów największej tajemnicy naszej wiary: męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Można powiedzieć, że Wielki Post jest swoistą drogą, prowadzącą nas na spotkanie z Chrystusem zmartwychwstałym, który w Tajemnicy Paschalnej objawia ludzkości nieskończoną miłość Ojca niebieskiego.

W męce Chrystusa widzimy Boga słabego, cierpiącego, zdradzonego. W ciągu trzech lat, gdy Jezus uzdrawiał, wskrzeszał umarłych, chodził po wodzie, rozmnażał chleb – jego uczniowie, zachwyceni tymi niezwykłymi znakami, usiłowali zrozumieć, kim On jest. Poznali Jezusa pełnego mocy, nie poznali jednak jego tajemnicy. Gdy podczas Ostatniej Wieczerzy pochylił się, by umyć im nogi, nie pojęli tego gestu uniżenia i pokory. Nie rozumieli jego zapowiedzi, że zostanie odrzucony i zabity, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie. Jego pojmanie i męka były dla uczniów szokiem.

Męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa objawia nam Boga miłosiernego, który do końca przyjmuje ludzką naturę, wchodzi w głąb ludzkiego losu, łączy się duchowo z wszystkimi cierpiącymi: głodnymi, spragnionymi, chorymi, ubogimi, więźniami, przybyszami. To jest właśnie Tajemnica Paschalna Jezusa Chrystusa – Syn Boży wchodzi w komunię z każdym człowiekiem i otwiera mu drogę do Ojca bogatego w miłosierdzie. Ta prawda jest „sercem” Ewangelii – Dobrej Nowiny, którą Kościół święty, posłuszny swemu Założycielowi i wierny własnemu posłannictwu, nieustannie głosi całemu światu.

Pascha Syna Bożego jest wspaniałym przesłaniem nadziei, gdyż pozwala nam, chrześcijanom, spojrzeć na życie ludzkie z innej, nowej perspektywy, nieosiągalnej dla ludzi pozbawionych łaski wiary. Dla nas, wyznawców Chrystusa zmartwychwstałego, życie doczesne jest wędrówką ku ojczyźnie niebieskiej, ku pełni nowego, prawdziwego życia, które nie będzie miało końca. „Jeśli bowiem wierzymy, że Jezus istotnie umarł i zmartwychwstał, to również tych, którzy umarli w Jezusie, Bóg wyprowadzi wraz z Nim” (1Tes 4,14).

Dziś, w pierwszą niedzielę Wielkiego Postu, Ewangelia ukazuje nam Jezusa Chrystusa, który po czterdziestodniowym pobycie na pustyni rozpoczyna swoją publiczną działalność. Słyszymy pierwsze słowa, jakie Syn Boży kieruje do swych słuchaczy i do całej ludzkości: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!” (Mk 1,15). Pan Jezus oznajmia radosną nowinę, że wraz z Jego przyjściem na świat królestwo Boże jest blisko. Jest ono otwarte dla każdego człowieka, który pragnie do niego należeć. Aby jednak wejść do tego królestwa, trzeba podążać drogą wiary i nawrócenia. Mamy nieustannie się nawracać – to znaczy zmieniać nasze myślenie, czynić je coraz bardziej ewangelicznym, na pierwszym miejscu w życiu stawiać to, co jest najważniejsze dla naszego zbawienia, a także przezwyciężać wszystko, co nam przeszkadza w drodze do Boga.

W Wielkim Poście jesteśmy w sposób szczególny zaproszeni do podjęcia na nowo wysiłku osobistego nawrócenia. Już teraz zastanówmy się, jakie postanowienia wielkopostne podejmiemy w tym roku, aby ten czas łaski nie minął bezowocnie, ale pomógł nam odnowić się wewnętrznie i jeszcze bardziej zbliżyć się do Boga.

Tradycja Kościoła podpowiada nam, że szczególnie pomocne w walce z grzechem i w pokonywaniu własnych słabości są modlitwa, post i jałmużna.

Postarajmy się wykorzystać okres Wielkiego Postu jako okazję do pogłębienia naszego życia modlitwy. Oprócz niedzielnej Mszy Świętej, bierzmy udział w pięknych, uświęconych wielowiekową tradycją nabożeństwach Gorzkich Żali i Drogi Krzyżowej, które nam pomogą w rozważaniu tajemnic Męki Pańskiej. Dobrze będzie, jeśli w Wielkim Poście zadbamy o modlitwę wspólną w rodzinie, o lekturę Pisma Świętego, o udział w Eucharystii również w dni powszednie. Nie zapomnijmy także o obowiązku wzięcia udziału w rekolekcjach parafialnych, przystąpienia do sakramentu pojednania i przyjęcia Komunii Świętej. Każda forma modlitwy zbliża nas do Boga, wzbudza w sercu miłość do Niego, wdzięczność i pokorę, chroni przed pychą i egoizmem.

Wielki Post jest także czasem umartwienia, czyli kształtowania woli przez dobrowolną rezygnację z tego, co niepotrzebne, zbyteczne lub szkodliwe, co nam utrudnia życie duchowe i co może doprowadzić do uzależnienia. Wielu chrześcijan w Wielkim Poście rezygnuje ze spożywania napojów alkoholowych, z palenia papierosów i z innych używek, z gier hazardowych i ze słuchania muzyki, ogranicza korzystanie z telewizji, telefonii i Internetu. Umiejętność wyrzeczenia się rozwija nas duchowo, uwrażliwia na prawdziwe wartości, umacnia wolę i czyni ją bardziej odporną na działanie rozmaitych pokus.

W okresie Wielkiego Postu jesteśmy także zaproszeni do bezinteresownego dzielenia się tym, co posiadamy, z braćmi i siostrami, znajdującymi się w potrzebie. Być może, na co dzień brakuje nam wrażliwości na ludzką biedę, może jej nie dostrzegamy lub nie chcemy dostrzegać. W Wielkim Poście spróbujmy pomóc tym, którzy są w trudnej sytuacji materialnej. Możemy uczynić to bezpośrednio lub za pomocą organizacji charytatywnych, specjalizujących się w niesieniu pomocy potrzebującym. Jałmużna pomoże nam wyzwolić się z obojętności, ze zbytniego przywiązania do dóbr materialnych i z egoizmu, a zarazem uczyni nas bardziej wrażliwymi na potrzeby bliźnich.

Drodzy Bracia i Siostry!

Kieruję do Was te słowa listu pasterskiego po powrocie z Rzymu, gdzie razem ze wszystkimi biskupami Białorusi braliśmy udział w oficjalnej wizycie do grobów apostolskich. Jej celem było złożenie sprawozdania poszczególnym instytucjom Stolicy Apostolskiej o działalności naszych Kościołów partykularnych. Najważniejszym i najbardziej wzruszającym wydarzeniem w czasie wizyty była osobista audiencja u Ojca Świętego, podczas której Następca Świętego Piotra okazał wielkie zainteresowanie życiem Kościoła na naszych ziemiach, zapewnił nas o swojej pasterskiej bliskości i trosce, a także udzielił apostolskiego błogosławieństwa i przekazał najserdeczniejsze pozdrowienia wszystkim wiernym naszych diecezji.

Niech wyrazem naszej wdzięczności za ojcowską miłość i troskę papieża Franciszka będzie żarliwa modlitwa za niego i w jego intencjach. Niech Dobry Bóg darzy Następcę Świętego Piotra zdrowiem i obfitością wszelkich łask, niech oświeca go światłem Ducha Świętego i niech błogosławi jego posłudze apostolskiej w Kościele powszechnym. Módlmy się także o to, aby spełniły się pragnienia naszego ludu i Ojciec Święty mógł odwiedzić Białoruś.

Na początku czterdziestodniowej drogi pokuty i nawrócenia życzę Wam wszystkim, Drodzy Bracia i Siostry, dobrego przeżywania tego pięknego, tak bardzo potrzebnego czasu łaski. Życzę mocnej wiary i głębokiego pragnienia pokuty, wrażliwości na Słowo Boże i na wszelkie natchnienie Ducha Świętego, odwagi w podjęciu postanowień wielkopostnych i wytrwałości w ich realizacji. Niech rozpoczynający się Wielki Post będzie czasem głębokiej przemiany duchowej i doświadczenia prawdziwej radości nawrócenia.

Zawierzam każdego z Was niezawodnej opiece Maryi, Matki Miłosierdzia, i na owocne podążanie wielkopostną drogą nawrócenia wszystkim z serca błogosławię.

Aleksander Kaszkiewicz Biskup Grodzieński
Grodno,13.02.2018