We wszystkich kościołach i wspólnotach redemptorystów celebrowana była tego dnia uroczysta wspólnotowa Eucharystia wraz z wiernymi. Szczególną intencją wspólnej modlitwy w dniu Jubileuszu jest prośba o odnowę gorliwości apostolskiej misjonarzy Chrystusa Odkupiciela oraz o nowe powołania do Zgromadzenia.

Przed zakończeniem Eucharystii odmawiana była specjalna modlitwa do Matki Bożej Nieustającej Pomocy za Zgromadzenie Redemptorystów. Natomiast w ramach nabożeństw wypominkowych w tym dniu Współbracia wraz z wiernymi polecali we wspólnej modlitwie zmarłych redemptorystów i ich krewnych.

W dniu 275. rocznicy założenia Redemptorystów – zgodnie z zarządzeniem Ojca Generała Josepha Tobina – rozpoczął się w całym Zgromadzeniu rok szczególnej refleksji nad życiem konsekrowanym, który będzie trwał do 9.11.2008 roku.

Redemptoryści -
Zgromadzenie Najświętszego Odkupiciela (Congregatio Sanctissimi Redemptoris - CSsR)

Zgromadzenie Redemptorystów założył 9 listopada 1732 roku w Scala k. Neapolu św. Alfons Maria de Liguori (1696-1787). Jego celem jest iść za przykładem Jezusa Chrystusa i głosić Dobrą Nowinę najbardziej opuszczonym, a szczególnie ubogim. Do realizacji tego celu Założyciel opracował specjalny program misji ludowych. Mottem Zgromadzenia są słowa: „Copiosa apud Eum redemptio” (obfite u Niego odkupienie). 

Zgromadzenie zrodziło się z doświadczenia ogromu duchowej i materialnej nędzy ludzkiej, z którą Alfons de Liguori spotkał się na ulicach Neapolu i wśród górskich pasterzy. Te doświadczenia pomogły mu zrozumieć, iż zupełne opuszczenie, w jakim pozostawał prosty lud, nie pozwala na poświęcenie mu tylko jakiejś sporadycznej misji, ale wymaga stałej obecności Kościoła, która pozwoliłaby temu ludowi odkryć, że wszyscy są naprawdę dziećmi Bożymi.

Zatwierdzenie papieskie Zgromadzenie otrzymało w 1749 r. Nowa wspólnota zakonna, pomimo trudności w samym Neapolu, prężnie się rozwijała. Kolejne klasztory powstawały w Królestwie Neapolitańskim i Państwie Kościelnym.

Pierwszym redemptorystą, który dotarł do Polski był św. Klemens Hofbauer (1751-1820), pochodzący z Moraw. Przybył on wraz z dwoma współbraćmi do Warszawy w lutym 1787 r. Wówczas nazwano ich benonitami - od wezwania kościoła św. Benona, przy którym osiedlili się redemptoryści. Podjęli przy nim niestrudzoną działalność duszpastersko-misyjną, która zyskała miano „nieustannej misji”. Szczególną uwagę zwracano na uroczyste sprawowanie Eucharystii, codzienne głoszenie Słowa Bożego, katechezę i posługę w konfesjonale. Redemptoryści prowadzili też działalność wychowawczą zakładając sierociniec i szkołę dla chłopców z najbiedniejszych rodzin, a także pierwszą w dziejach polskiej edukacji bezpłatną szkołę zawodową dla dziewcząt. Podejmowali także misje i rekolekcje parafialne, które jednak były utrudnione ze względu na ówczesną politykę zaborców. Ta piękna działalność została przerwana w czerwcu 1808 r., kiedy to władze Księstwa Warszawskiego zniosły klasztor i usunęły redemptorystów z Polski. W 1824 ponownie pozwolono rozproszonym redemptorystom osiedlić się w Piotrkowicach k. Kielc, gdzie pod kierunkiem o. Jana Podgórskiego podjęto pracę duszpasterską i stworzono małe seminarium. Jednak i tę wspólnotę władze rosyjskie zlikwidowały w 1834 roku. 

Dalszy rozwój redemptorystów w Europie nastąpił po śmierci św. Klemensa Hofbauera w 1820 roku. Po zatwierdzeniu Zgromadzenia przez cesarza austriackiego Franciszka I, w przeciągu czterech lat utworzyli oni w Europie Środkowej 4 nowe domy. W 1832 roku dotarli do Stanów Zjednoczonych Ameryki, gdzie piękny apostolat rozwijali m.in. św. Jan Neumann i bł. Franciszek Ksawery Seelos. W drugiej połowie XIX w. Zgromadzenie objęło prawie cały świat i dotychczas wydało 4 świętych i 9 błogosławionych.

Na terenach polskich na stałe redemptoryści osiedlili się w 1883 roku w Mościskach k. Przemyśla (obecnie Ukraina), dzięki staraniom Sługi Bożego O. Bernarda Łubieńskiego (1846-1933). Po tej fundacji nastąpiły kolejne: w Tuchowie, Krakowie i Warszawie, stopniowo obejmując wszystkie zabory. W roku 1894 została utworzona polska wiceprowincja. W rok później utworzono w Mościskach małe seminarium, w 1899 roku utworzono polski nowicjat, a w 1903 roku własne seminarium. Zgromadzenie rozwijało się tak dynamicznie, że w 1909 roku utworzono polską prowincję, która obecnie jest najliczniejszą w Zgromadzeniu. W okresie międzywojennym polscy redemptoryści podjęli zaangażowanie misyjne w Argentynie, zaś w latach 70-tych XX wieku w Brazylii i Boliwii. Po roku 1989 otwarły się możliwości pracy ewangelizacyjnej w krajach byłego ZSRR, gdzie obecnie polscy redemptoryści pracują w Rosji, Kazachstanie, Białorusi i na Ukrainie.

Powołaniem redemptorystów jest pójście za Chrystusem Odkupicielem i głoszenie Dobrej Nowiny o obfitym Odkupieniu ludziom religijnie najbardziej opuszczonym, szczególnie ubogim, poprzez misje ludowe i rekolekcje parafialne, a także poprzez misje zagraniczne. Znani są jako wytrawni misjonarze ludowi i kaznodzieje. Prowadzą również duszpasterstwo parafialne, a także specjalistyczne rekolekcje dla duchowieństwa, osób zakonnych i świeckich. Szczególnym zadaniem redemptorystów jest także szerzenie kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy. 

Obecnie redemptoryści prowadzą w Polsce 17 parafii i opiekują się kilkoma sanktuariami: Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Krakowie i Toruniu, Matki Bożej Tuchowskiej w Tuchowie, Matki Bożej Strażniczki Wiary w Bardzie Śląskim, Matki Bożej Królowej Polski w Nowej Osuchowej k. Wyszkowa oraz sanktuarium Świętego Krzyża w Braniewie. 

Podejmują także apostolstwo pióra prowadząc wydawnictwo i kwartalnik teologiczno-duszpasterski „Homo Dei”, rocznik naukowy „Studia redemptorystowskie” oraz Małą Poligrafię. Od kilkunastu lat rozwijają w Polsce apostolat i oddziaływanie religijno-społeczne poprzez Radio Maryja, a ostatnio także przez TV TRWAM. 

W głoszeniu Dobrej Nowiny redemptoryści zwracają szczególną uwagę na współpracę ze świeckimi i troskę o młodzież. W tym zakresie dużą pomocą jest prowadzenie szkół nowej ewangelizacji i innych grup duszpasterskich przy niektórych ośrodkach. Od 1991 r. w Prowincji działa Zespół Misyjny „Wschód”, skupiający świeckich i redemptorystów, którego zadaniem jest niesienie pomocy duszpasterskiej parafiom katolickim na terenach byłego ZSSR poprzez organizowanie rekolekcji zwłaszcza dla dzieci i młodzieży. W celu prowadzenia rekolekcji dla różnych grup i promowania duchowości redemptorystowskiej utworzono Centrum Apostolstwa i Duchowości Redemptorystów z siedzibą w Lubaszowej.

Prowincja Warszawska prowadzi również własne międzynarodowe i dwuobrządkowe Wyższe Seminarium Duchowne w dwóch ośrodkach: Studium Filozofii w Krakowie i Studium Teologii w Tuchowie, a także posiada nowicjat w Lubaszowej.

Życie, słowa i gesty każdego redemptorysty mają ukazywać, iż ukrzyżowany Chrystus wszystkim przyniósł odkupienie. Mówi o tym dewiza Zgromadzenia: Copiosa apud Eum Redemptio (obfite u Niego odkupienie). Strojem redemptorystów jest czarny habit przepasany pasem z różańcem oraz szeroka biała koloratka nakładana na kołnierz.

Obecnie Prowincja Warszawska Redemptorystów jest najliczniejszą w Zgromadzeniu, w Polsce posiada dwadzieścia trzy klasztory, a redemptoryści polscy pracują w kilkunastu krajach na różnych kontynentach: w Argentynie, Brazylii, Boliwii, Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, w Burkina Faso, Rosji, Kazachstanie, Białorusi, Ukrainie, Czechach, Danii, Niemczech, Austrii, Hiszpanii, Włoszech, a także od niedawna na Karaibach oraz w Anglii i Irlandii. 

Zgromadzenie Redemptorystów liczy obecnie około 5500 członków posługujących w 78 krajach na całym świecie. Polska prowincja, której władze znajdują się w Warszawie, liczy 413 współbraci (344 kapłanów, 42 kleryków, 21 braci i 6 nowicjuszy) w 23 domach w kraju i 13 za granicą. Oprócz tego poza granicami Polski pracuje 77 polskich redemptorystów, którzy należą do innych prowincji. Dom generalny Zgromadzenia znajduje się w Rzymie.

O. Sylwester Cabała CSsR