W Adwencie liturgia Kościoła przenosi nas w czasy oczekiwania Izraela na przyjście Zbawiciela. W tym oczekiwaniu dominuje nastrój tęsknoty i nadziei. Pismo Święte przedstawia nam dzieje narodu wybranego jako świadectwo szczególnej miłości Pana Boga, jego troskliwej opieki i nieustannej pomocy. Równocześnie możemy stwierdzić, że niejeden raz w historii wiara Izraelitów była wystawiana na próbę przez różne bolesne doświadczenia: wojny i wygnania, podziały i niepokoje wewnętrzne, kryzysy religijne i moralne. Wobec tych wszystkich wyzwań Pan Bóg nieustannie kieruje do swego narodu słowo pocieszenia i otuchy, które jest zarazem przesłaniem nadziei i ufności. Jedno z takich orędzi, głoszone przez proroka Izajasza, usłyszeliśmy w dzisiejszym pierwszym czytaniu: „Chodźcie, wstąpmy na Górę Pańską do świątyni Boga Jakubowego! […] On będzie rozjemcą pomiędzy ludami i wyda wyroki dla licznych narodów. Wtedy swe miecze przekują na lemiesze, a swoje włócznie na sierpy. Naród przeciw narodowi nie podniesie miecza, nie będą się więcej zaprawiać do wojny. Chodźcie, domu Jakuba, postępujmy w światłości Pańskiej!” (Iz 2,3-5).

Światłość, za którą tęskniły i na którą czekały niezliczone pokolenia Izraelitów, przyszła na świat w Osobie Jezusa Chrystusa, Syna Bożego. „Światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela” (Łk 2,32) – zawoła w zachwycie starzec Symeon biorąc w objęcia Dzieciątko Jezus przyniesione przez Maryję i Józefa do świątyni Jerozolimskiej. „Ja jestem światłością świata, – powie później Pan Jezus. – Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (J 8,12).

Okres Adwentu przygotowuje nas duchowo na radosne spotkanie z Jezusem Chrystusem w tajemnicy Jego Narodzenia. Symbolika światła, z której korzystają liturgia i tradycja adwentowa, jest przypomnieniem dla nas chrześcijan o tym, że zostaliśmy wezwani i powołani do pójścia za Jezusem Chrystusem drogą światłości, czyli jego Ewangelii. Podobnie jak zapalone światło rozprasza otaczające je ciemności, tak nauka Chrystusa, gdy ją przyjmujemy całym sercem i wprowadzamy w życie, staje się światłem, które pokonuje wszelkie mroki zła i grzechu, zarówno w nas samych, jak i wokół nas.

Dlatego dziś, na początku Adwentu, słyszymy wezwanie św. Pawła Apostoła z Listu do Rzymian: „Teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. […] Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła! Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień: nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuście i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdrości” (Rz 13,11-13).

W świetle tych słów rozumiemy, dlaczego w tradycji chrześcijańskiej radosne oczekiwanie na Narodzenie Jezusa Chrystusa połączone jest z wezwaniem do duchowej czujności, otwarcia serca na łaskę nawrócenia i podjęcia wysiłku odnowy moralnej. Nie stoi to w sprzeczności z radością adwentowego czuwania, wręcz odwrotnie: tylko serce „nowe”, pojednane z Bogiem, wyzwolone z ciemności zła i mroków grzechu jest w stanie w pełni odczuć i przeżyć radość spotkania z jaśniejącym światłem przychodzącego Zbawiciela.

Drodzy Bracia i Siostry! Rozpoczynający się dziś okres Adwentu jest okazją i zaproszeniem do podjęcia w życiu duchowym decyzji i postanowień, które pomogą nam przemienić się wewnętrznie i ubogacić, jeszcze bardziej zbliżyć się do Chrystusa, pogłębić własną wiarę, pozwolić, by światłość jego nauki rozjaśniała naszą codzienność. Dlatego zachęcam Was na początku tego szczególnego czasu do przeżycia go w sposób świadomy i czynny, w duchu nawrócenia i współpracy z łaską Bożą.

Być może, niejeden z nas odczuje w sobie duchową potrzebę odnowienia i ożywienia własnej pobożności eucharystycznej. Po długim okresie ograniczeń związanych w epidemią koronawirusa zbyt łatwo przychodzi nam dyspensować samych siebie od udziału w niedzielnej Mszy świętej usprawiedliwiając się przed sobą troską o zdrowie własne i innych, tym bardziej, że jest możliwość „oglądania” Mszy świętej w Internecie. Niech okres Adwentu pomoże nam odkryć na nowo piękno i radość bezpośredniego udziału w Eucharystii, której nie jest w stanie zastąpić żadna transmisja medialna.

Piękną tradycją adwentową są Msze święte roratnie, na których licznie gromadzą się nie tylko dzieci, ale i dorośli parafianie pragnący w ten sposób uczcić Boża Rodzicielkę Maryję. Postarajmy się, by na tegorocznych roratach nie zabrakło nas i naszych domowników, a zwłaszcza dzieci i młodzieży.

Adwent obfituje w różne akcje o charakterze charytatywnym, mające na celu okazanie pomocy najbiedniejszym i najsłabszym członkom naszego społeczeństwa. Starajmy się w miarę możliwości dzielić się tym, co posiadamy, z najbardziej potrzebującymi, pamiętając, że w ich osobach spotykamy samego Chrystusa.

W adwentowym oczekiwaniu na przyjście Pana liczni chrześcijanie podejmują różne wyrzeczenia: rezygnują z hucznych zabaw i rozrywek, powstrzymują się od używania alkoholu, ograniczają korzystanie z Internetu czy oglądanie telewizji. Tego typu postanowienia mają wielką wartość: wzmacniają i hartują wolę, uwrażliwiają na wartości duchowe, pomagają w walce z nałogami i w wyzwoleniu się z uzależnień.

W wielu parafiach organizowane są adwentowe rekolekcje i dni skupienia. Postarajmy się tak zaplanować swój czas, by wziąć w nich czynny udział.

Nie zapomnijmy skorzystać w Adwencie z sakramentu pojednania, abyśmy wyzwoleni z grzechu i napełnieni łaską uświęcającą, mogli z radością obchodzić Święta Narodzenia Pańskiego.

W czytanej dziś Ewangelii usłyszeliśmy, jak Pan Jezus zachęca swych uczniów, a więc i każdego z nas, do postawy czujności w obliczu prawdy o jego powtórnym przyjściu: „Czuwajcie […], bo nie wiecie, w którym dniu Pan wasz przyjdzie. […] Bądźcie gotowi, bo w chwili, której się nie domyślacie, Syn Człowieczy przyjdzie” (Mt 24,42.44). W świetle tych słów Chrystusa całe nasze życie nabiera wymiaru „adwentowego”: jest ono oczekiwaniem na spotkanie z przychodzącym Zbawicielem. Niech zatem dobrze przeżyty okres Adwentu jeszcze bardziej przysposobi nas do codziennego trwania przy Chrystusie w postawie czujności, abyśmy w każdej chwili byli przygotowani na spotkanie z Nim w wieczności.

Na głębokie, pełne wiary i osobistego zaangażowania, obfitujące w owoce duchowe przeżywanie rozpoczynającego się Adwentu oraz na radość spotkania z Jezusem Chrystusem przychodzącym do nas w tajemnicy Jego Narodzenia wszystkim Wam, Drodzy Bracia i Siostry, z serca błogosławię.

Aleksander Kaszkiewicz Biskup Grodzieński

Grodno, 23 listopada 2022 r.