Umiłowani w Chrystusie Panu bracia i siostry, drodzy diecezjanie!

W dniu dzisiejszym, w pierwszą niedzielę Adwentu, rozpoczynamy w Kościele nowy rok liturgiczny. Jako jedna rodzina dzieci Bożych, tworzących wspólnotę Kościoła Katolickiego, będziemy ponownie przeżywali w liturgii dzieje historii zbawienia, w których objawiła się odwieczna, zbawcza miłość Ojca Niebieskiego.

Okres Adwentu, którym rozpoczynamy nowy rok liturgiczny, jest czasem szczególnym.

Po pierwsze, Adwent przypomina nam, że przyjście na ten świat Jezusa Chrystusa w tajemnicy Wcielenia zostało poprzedzone długim oczekiwaniem. Poprzez różne wydarzenia historyczne, a także w swoim Słowie Bóg przez długie wieki przygotowywał Naród Wybrany na spotkanie z Mesjaszem, Synem Bożym, w którego Osobie nastąpiła pełnia Objawienia, najwyższy przejaw miłości Boga do nas. Jak pisze autor Listu do Hebrajczyków: „Wielokrotnie i na różne sposoby przemawiał niegdyś Bóg do ojców przez proroków, a w tych ostatecznych dniach przemówił do nas przez Syna” (Hbr 1,1-2).

Po drugie, Adwent ma nam uświadomić, że nasze życie jest również oczekiwaniem. Jako wyznawcy Chrystusa Zmartwychwstałego, oczekujemy na powtórne Jego przyjście, gdy Zbawiciel uwielbiony objawi się w pełni swej chwały, a wszelki język wyzna, „że Jezus Chrystus jest Panem – ku chwale Boga Ojca” (Flp 2,11).

Ponieważ nie wiemy, w którym dniu Pan nasz przyjdzie (por. Mt 24, 42), mamy być gotowi, czyli czuwać. Dzisiejsza liturgia słowa, która wprowadza nas w atmosferę Adwentu, bardzo wyraźnie podkreśla potrzebę czuwania.

Pan Jezus w swym nauczaniu o czasach ostatecznych przytacza dwa obrazy, mające nam uświadomić, jak ważna jest postawa czujności. W obrazie potopu ukazane jest wielkie niebezpieczeństwo grzechu, który sprawia, że człowiek staje się nieczuły na zło, przyzwyczaja się do niego i dlatego traci zdolność do podjęcia radykalnych zmian w swoim życiu, czyli nawrócenia. Obraz złodzieja, przychodzącego w nocy, by okraść dom gospodarza, ukazuje, że powtórne przyjście Chrystusa ma w sobie element nieprzewidywalności i zaskoczenia, dlatego chrześcijanin ma być w każdej chwili swego życia przygotowany, by stanąć przed Panem.

Czuwanie, zatem oznacza przede wszystkim postawę nawrócenia, polegającą na zdecydowanym odrzuceniu zła i wejściu na drogę przykazań Bożych. Tego nawrócenia nie wolno odkładać na później, decyzja ma być podjęta tu i teraz. Jak pisze św. Paweł w Liście do Rzymian: „Teraz nadeszła dla was godzina powstania ze snu. […] Noc się posunęła, a przybliżył się dzień. Odrzućmy, więc uczynki ciemności, a przyobleczmy się w zbroję światła! Żyjmy przyzwoicie jak w jasny dzień: nie w hulankach i pijatykach, nie w rozpuście i wyuzdaniu, nie w kłótni i zazdrości” (Rz 13,11-13).

Okres Adwentu przypomina nam co roku, że jako wyznawcy Chrystusa, mamy być dziećmi światłości, a więc odrzucić wszystko, co jest ciemnością, co prowadzi do zła, co zaciemnia cel naszego życia i powołania, i otworzyć się na światło wiary, które pochodzi od Boga i nadaje naszemu życiu sens i właściwy kierunek.

Drodzy bracia i siostry!

W ubiegłą niedzielę, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, zakończyliśmy Rok Wiary. Razem z całym Kościołem Powszechnym przeżywaliśmy ten szczególny czas łaski, który miał nam przypomnieć, jak wielkim darem jest wiara, miał rozbudzić w nas pragnienie wyznawania wiary w pełni i z odnowionym przekonaniem, z ufnością i nadzieją (por. Porta Fidei, 9).

Rok Wiary się skończył, lecz nasza pielgrzymka wiary trwa nadal, i rozpoczynający się okres Adwentu jest dobrą okazją, by każdy z nas postawił sobie pytanie, co przeżyty Rok Wiary wniósł do mojego życia, jak wpłynął na moje przeżywanie wiary, jakie świadectwo wiary daję w mojej rodzinie, w środowisku pracy, w społeczeństwie.

Ojciec Święty Franciszek w encyklice Lumen Fidei podkreśla, że wiara rodzi się z osobistego spotkania człowieka z Bogiem i z jego miłością. „Światło wiary […] – pisze papież – jest zdolne oświetlić całe życie człowieka. Żeby zaś światło było tak po¬tężne, nie może pochodzić od nas samych, musi pochodzić z bardziej pierwotnego źródła, musi ostatecznie pochodzić od Boga. Wiara rodzi się w spotkaniu z Bogiem żywym, który nas wzywa i ukazuje nam swoją miłość, miłość nas uprze¬dzającą, na której możemy się oprzeć, by trwać niezłomnie i budować życie. Przemienieni przez tę miłość, otrzymujemy nowe oczy, doświadcza¬my, że jest w niej zawarta wielka obietnica pełni i kierujemy spojrzenie w przyszłość. Wiara, którą przyjmujemy od Boga, jako dar nadprzyrodzony, jawi się, jako światło na drodze, wskazujące kierunek naszej wędrówki w czasie” (Lumen Fidei, 4).

Zachęcam was, drodzy diecezjanie, by tegoroczny Adwent stał się w pewnym sensie naturalnym przedłużeniem Roku Wiary. Starajmy się, zatem przeżywać ten okres liturgiczny w duchu czuwania i nawrócenia. Niech on zaowocuje pogłębieniem naszej wiary, doświadczeniem osobistego spotkania z Bogiem, ponownym odkryciem Jego miłosiernej i uprzedzającej miłości.

Zgodnie z uświęconą tradycją praktyką Kościoła, w Adwencie staramy się rezygnować z hucznych rozrywek i zabaw, by spojrzeć w głębię własnego serca, zastanowić się nad naszym życiem i zobaczyć, co należałoby zmienić w myśleniu, w słowach, w postępowaniu.

Wielu chrześcijan w tym okresie podejmuje konkretne postanowienia, mające na celu wyzwolenie się od zła i grzechu, pogłębienie w sobie miłości Boga i bliźniego, ożywienie życia modlitwy i korzystania z sakramentów świętych.

Do najpiękniejszych tradycji adwentowych należą również Msze święte roratnie, celebrowane ku czci Najświętszej Maryi Panny. Są one zaproszeniem do czuwania razem z Maryją, naśladując jej wiarę, pokorę i bezgraniczne zaufanie Panu Bogu. Starajmy się uczestniczyć w Mszach świętych roratnych, zadbajmy szczególnie o udział w nich dzieci – niech radosne oczekiwanie na przyjście Jezusa przeżywanie w liturgii będzie dla nich rodzajem katechezy, okazją do lepszego poznania treści wiary i do rozwoju życia modlitwy.

Wszystkim wam, drodzy bracia i siostry, życzę pięknego, pełnego prawdziwej radości płynącej z wiary i obfitującego w owoce duchowe przeżywania Adwentu. W pielgrzymce adwentowego czuwania niech nam towarzyszy matczyne wstawiennictwo Bożej Rodzicielki Maryi. Niech Ta, która uwierzyła, wyprasza dla nas u swego Syna potrzebne łaski, by tegoroczny Adwent ubogacił duchowo każdego wyznawcę Chrystusa.

Na radosne i owocne przygotowanie się do Świąt Bożego Narodzenia w duchu adwentowego czuwania i nawrócenia wszystkim Wam z całego serca błogosławię

Aleksander Kaszkiewicz
Biskup Grodzieński