Okres Adwentu pozwala nam wczuć się w atmosferę oczekiwania poprzedzającą przyjście Zbawiciela na ten świat. Od wieków bowiem prorocy Izraela zapowiadali Mesjasza, który przyniesie swemu ludowi błogosławieństwo pokoju i sprawiedliwości, położy kres wojnom, przemocy i nienawiści, a przede wszystkim dokona przemiany ludzkich serc. Dlatego, zanim Pan Jezus rozpoczął swą działalność publiczną, Jego poprzednik Jan Chrzciciel wołał na pustyni: „Nawróćcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie" (Mt 3, 2).
To wezwanie do nawrócenia pozostaje zawsze aktualne. Przecież całe nasze życie jest swoistym Adwentem. Wierzymy bowiem, że na końcu czasów Chrystus Zmartwychwstały powróci w pełni swej chwały i objawi się jako Sędzia żywych i umarłych. Świadomi czekającego nas ostatecznego spotkania ze Zbawicielem, powinniśmy nieustannie zadawać sobie pytanie, czy jesteśmy nań przygotowani, czy uczyniliśmy wszystko, co jest w naszej mocy, abyśmy – jak mówi św. Paweł – „byli bez zarzutu w dzień Pana naszego Jezusa Chrystusa" (1Kor 1, 8).
Ponieważ „o dniu owym lub godzinie nikt nie wie" (Mk 13, 32), mamy być zawsze gotowi, czyli po prostu czuwać. Do czuwania wzywa nas sam Jezus Chrystus w dzisiejszej Ewangelii. Przypomina nam On, że Bóg, dając życie człowiekowi, obdarza go także powołaniem, powierza jakieś jedyne, niepowtarzalne zadanie do spełnienia. Czuwać – to znaczy wywiązać się z tego zadania, okazać się sługą wiernym i odpowiedzialnym, gotowym w każdej chwili zdać sprawę z należycie spełnionej powinności.
Rozpoczynający się okres Adwentu jest dla każdego z nas okazją do zrobienia dobrego rachunku sumienia i zastanowienia się nad tym, czy naszą postawę życiową można określić mianem czuwania. Zapytajmy siebie, czy staramy się realizować nasze powołanie życiowe w duchu wiary i posłuszeństwa Panu Bogu, pamiętając o odpowiedzialności za powierzone nam zadania.
W Adwencie, poprzedzającym radość Świąt Bożego Narodzenia, przypominamy sobie prawdę o tym, że Syn Boży narodził się i wzrastał w rodzinie. Pan Bóg w swej Opatrzności ukazuje nam Świętą Rodzinę z Nazaretu jako wzór do naśladowania dla każdej rodziny chrześcijańskiej. Możemy i powinniśmy uczyć się od niej głębokiej wiary i zawierzenia Panu Bogu, postawy pokory i służby, prawdziwej miłości i troski o siebie nawzajem, umiejętności wspólnego pokonywania trudności i znoszenia cierpień.
Tymczasem z ubolewaniem należy stwierdzić, że wielu współczesnym rodzinom chrześcijańskim nie udaje się oprzeć swego życia rodzinnego na wartościach ewangelicznych. Widzimy, jak bardzo rośnie liczba związków niesakramentalnych i tak zwanych „małżeństw na próbę". Coraz więcej jest rodzin niepełnych, rozbitych, dotkniętych problemem alkoholizmu, narkomanii, niewierności małżeńskiej. Nie należą do rzadkości sytuacje, kiedy małżonkowie, nie zważając na łączące ich więzy sakramentalne i nie licząc się z dobrem potomstwa, decydują się na rozwód. Coraz częściej można spotkać rodziny, które nie potrafią dać swym dzieciom dobrego przykładu życia rodzinnego, nie są w stanie zapewnić im należytego wychowania, przestają pełnić rolę Kościoła domowego i szkoły wiary. Trudno nie odnieść wrażenia, że w dzisiejszym świecie rodzina jest dotknięta poważnym i głębokim kryzysem.
Kościół jako nasza Matka nie pozostaje obojętny wobec tych problemów. Wyrazem jego troski były obrady nadzwyczajnego zgromadzenia Synodu Biskupów, które odbyły się w październiku w Rzymie i miały jako temat wyzwania duszpasterskie dla rodziny. Biskupi z całego świata, zebrani wokół papieża Franciszka, obradowali nad stanem współczesnych rodzin, dyskutowali o zagrożeniach i wyzwaniach, przed którymi stoją rodziny chrześcijańskie, a także zastanawiali się nad tym, w jaki sposób Kościół może przyjść im z pomocą. W oczekiwaniu na przyszłoroczne zgromadzenie zwyczajne Synodu Biskupów, módlmy się za wszystkich Ojców synodalnych, aby oświeceni przez Ducha Świętego, pomogli Kościołowi jeszcze lepiej otoczyć pasterską troską i prawdziwą miłością rodziny całego świata.
Módlmy się także za nasze rodziny, aby były „Bogiem silne". Wypraszajmy dla nich wierność Chrystusowi i odwagę podążania za Nim drogą Ewangelii. Niech za przykładem Świętej Rodziny z Nazaretu wszystkie próby i wyzwania przeżywają w duchu wiary, dając świadectwo pięknej miłości, która jest darem Bożym, zaszczepionym w sercach ludzkich przez Ducha Świętego.
Wspierajmy naszą modlitwą także rodziny przeżywające kryzysy, zagrożone rozbiciem, zmagające się z rozmaitymi trudnościami i cierpieniami. Niech doświadczenie Bożej miłości i daru Jego przebaczenia pomoże im na nowo odnaleźć radość trwania we wspólnocie rodzinnej i realizowania właśnie w niej swego powołania życiowego.
Drodzy bracia i siostry!
Dzisiaj, w pierwszą niedzielę Adwentu, w Kościele Powszechnym rozpoczyna się Rok Życia Konsekrowanego. Jest on okazją do dziękczynienia Panu Bogu za tych, którzy poświęcili się szczególnej służbie Bożej w życiu zakonnym, za ich świadectwo całkowitego ofiarowania się Panu i za posługę, jaką pełnią w Kościele. Módlmy się o łaskę wytrwania i osobistej świętości dla wszystkich osób konsekrowanych, a także o liczne i dobre powołania do życia zakonnego.
W ramach duchowego przygotowania do 100-lecia objawień fatimskich, zgodnie z programem ustalonym przez Konferencję Biskupów Katolickich na Białorusi, rozpoczynamy dzisiaj Rok Nawrócenia. Przypomina nam on, że wezwanie do nawrócenia dotyczy nie tylko ludzi żyjących z daleka od Boga, nie tylko tych, którzy zatracili dar wiary czy uwikłali się w poważne zło moralne. Nawrócenie jest zadaniem i drogą każdego chrześcijanina, który świadom własnych słabości i ograniczeń, pragnie z pomocą łaski wciąż na nowo wyzwalać się z niewoli grzechu i coraz bardziej otwierać się na dar miłości Bożej: sprawiedliwej, wielkodusznej i wiernej, objawiającej się przede wszystkim w przebaczeniu i odkupieniu. Nawrócenie, w najgłębszym tego słowa znaczeniu, jest zmianą myślenia, a więc porzuceniem logiki egoizmu, łatwizny, kompromisu ze złem, i przyjęciem prawdy Ewangelii jako jedynej drogi, prowadzącej nas niezawodnie do pełni życia w Chrystusie.
Na progu Adwentu zachęcam każdego z was, drodzy bracia i siostry, do głębokiego i owocnego przeżywania tego czasu przygotowania do spotkania z Chrystusem w tajemnicy Jego Narodzenia. Trwajmy w naszym adwentowym oczekiwaniu w duchu czuwania i nawrócenia. Spotykajmy się z Chrystusem na modlitwie osobistej i w sakramentach. Podtrzymujmy piękną tradycję podejmowania postanowień adwentowych, które pomagają wyzwolić się od zła i grzechu, pozwalają pogłębić wiarę i miłość do Boga i bliźniego.
Życzę wam, drodzy diecezjanie, radosnego i obfitującego w owoce łaski przeżywania okresu Adwentu. Na trud dobrego przygotowania się do spotkania z Nowonarodzonym Zbawicielem z całego serca błogosławię.
Aleksander Kaszkiewicz Biskup Grodzieński Grodno, 25.11.2014
Proszę czcigodnych proboszczów i administratorów diecezji grodzieńskiej o przeczytanie Listu pasterskiego podczas każdej Mszy św. w I Niedzielę Adwentu.